14 December 2009 14:45:13
Soms vraag ik mij af hoe de mensheid zou reageren als zij geconfronteerd zou worden met de grootste uitdaging in haar geschiedenis: het redden van haar eigen voortbestaan. Stel dat astronomen tot de ontdekking zouden komen dat de planetoïde Sisyphus met een doorsnede van 10 kilometer in het jaar 2050 de aarde zou treffen. Ik zie voor me hoe wetenschappers van over de hele wereld proberen nauwkeurige te verspellen, hoe de planetoïde de aarde zou treffen en wat de gevolgen zouden zijn. Na de eerste grote berekeningen zou men concluderen dat de kans op een voltreffer ongeveer 95% is en dat daarbij minimaal 60% van alle diersoorten binnen een maand zou uitsterven. Bovendien komen zij tot de conclusie dat minimaal de helft van al het geld dat wereldwijd verdiend wordt geïnvesteerd zou moeten worden in een missie die de eventuele catastrofe kan voorkomen. In hoeverre zou de mensheid gezamenlijk prioriteit geven aan het voorkomen van een eventuele catastrofe die zijn eigen voortbestaan direct in gevaar brengt boven alle bestaande conflicten en problemen?
Allereerst zou men natuurlijk moeten vertrouwen op de waarnemening en berekeningen van een kleine groep wetenschappers, meetapparatuur en computers. Als men het er eenmaal over eens zou raken dat er inderdaad wat moet gebeuren, dan zouden er waarschijnlijk gezamenlijke pogingen worden ondernomen om de koers van Sisyphus te beïnvloeden of zelfs om de planetoïde te vergruizen.
Sommige politici en media in de wereld wijzen graag op de twijfel die zou bestaan over de opwarming van de aarde en toekomstige schaarste van fossiele brandstoffen. De beredenering daarna is dikwijls dat er om die reden ook geen belastinggeld moet worden gestoken in een eventuele oplossing. Dat er twijfel bestaat binnen de wetenschap is juist. Die twijfel houdt de wetenschap ook scherp. Immers niets is zo kritisch over de wetenschappelijke resultaten als de wetenschap zelf. Dat er twijfel binnen dit onderwerp bestaat, komt vooral, omdat nog niet alles bekend is op dit complexe terrein. Maar juist binnen zulke complexe systemen, kan men wel spreken over waarschijnlijkheden en onwaarschijnlijkheden. Om daar een uitspraak over te kunnen doen, hoeft men eigenlijk maar een paar feiten te beheersen, waarover iedereen het juist wel eens is.
Het eerste feit is dat de wereldpopulatie exponentieel toeneemt via de zogeheten "J-kromme" (of "hockeystick-kromme"). De bevolkingsgroei is zo sterk dat bij andere diersoorten sprake zou zijn van een plaag. Terwijl een verdubbeling van de wereldbevolking in de Middeleeuwen nog zo’n 650 jaar duurde en tot het jaar 1800 nog ongeveer 200 jaar, verdubbelt het nu al ongeveer iedere 30 jaar. De gemiddelde consumptie en CO2 uitstoot per wereldbewoner neemt ook exponentieel toe. De gemiddelde wereldbewoner verbruikt de afgelopen jaren ieder jaar ongeveer 2% meer CO2 dan het jaar ervoor. De hoeveelheid CO2 opnemende aardoppervlakte neemt juist af per jaar. De oppervlakte aan tropisch regenwoud is bijvoorbeeld sinds 1850 gehalveerd.
Al deze exponentiële processen vinden gelijktijdig plaats en versterken elkaar ook nog. Er is dus ook geen twijfel of er een houdbaarheidsdatum is, maar alleen wanneer en hoe die zich zal openbaren. Nu zijn er verschillende manieren om met die feiten om te gaan. Allereerst kan men het probleem ontkennen door alleen te luisteren naar feiten die men wil horen en de rest te negeren. Men kan ook op verschillende manieren de verantwoording afschuiven. Zo kan men de natuur zelf de schuld geven door vast te houden aan het idee dat de impact van de mens uiteindelijk nooit groot genoeg kan zijn om het klimaat te veranderen. Men kan ook andere mensen de schuld te geven door erop te wijzen dat ontwikkelingslanden minder efficiënt produceren en meer centrales bouwen dan elders. De ontwikkelingslanden kunnen op hun beurt de ontwikkelde landen de schuld geven dat zij per inwoner veruit het meeste consumeren en CO2 uitstoten. Burgers kunnen de verantwoording afschuiven op de politiek, de politiek kan het afschuiven naar bedrijven en bedrijven naar de consument. Tot slot kan men altijd nog de verantwoording afschuiven op volgende generaties, omdat de huidige generatie er immers nog niet voldoende mee te maken zal hebben. Op het moment dat de verantwoording door dergelijke logica is afgeschoven, kan de rust terugkeren en hoeft men geen verdere conssessies te doen op gemak, gewoontes en geld.
Wereldpopulatie mensen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten